Niem. Grabnick
Wieś położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ełckim, w gminie Stare Juchy. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
W 1484 roku komtur ryński Jerzy Ramung von Rameck nadał 60 łanów na prawie chełmińskim między jeziorami Rogale i Sawindą Wielką. Cztery łany przypadły sołtysowi Jerzemu Suczce, pozostałe otrzymali chłopi. Nazwa miejscowości wywodzi się od staropruskiego słowa grabnis oznaczającego buk. W XVI wieku w miejscowości funkcjonowała szkółka parafialna. Istnienie szkoły w latach 1740-1742 potwierdzają ówczesne spisy z tego okresu. Na początku XVII wieku wieś miała wyłącznie polski charakter. Najazdy tatarskie w roku 1656 dotknęły również Grabnik. Wieś została doszczętnie zniszczona. Zginęło 17 mieszkańców, a 174 zabrano w jasyr. W latach 1565–1566 został wybudowany kościół. W XVIII wieku Grabnik składał się z 63 domów. W 1821 roku wieś zamieszkiwały 482 osoby. W latach 90. XIX wieku liczba mieszkańców wzrosła do 800 osób. W 1890 roku na 2275 parafian przypadało 325 Niemców. W 1912 roku na 2100 parafian 1000 było Polakami. U progu II wojny światowej wieś liczyła 685 mieszkańców. Aktualnie jest siedzibą sołectwa.
Wieś położona jest nad jeziorem Grabnik. Pobliskie jeziora to Zierczyk i Sawinda Wielka.
We wsi znajduje się od roku 1982 siedziba rzymskokatolickiej parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej.
Na uwagę zasługuje kościół parafialny wzniesiony w XVI wieku, pomnik ku czci mieszkańców parafii, którzy zginęli w czasie I Wojny Światowej oraz cmentarz wojenny także z okresu I Wojny Światowej.